Weer een operatie!

Weer een operatie!

Weer een operatie!

Afgelopen maandag kwam Sietse stralend thuis. Bijna net zo stralend als toen hij hoorde dat zijn borsten verwijderd zouden worden, was hij nu opgetogen dat zijn baarmoeder en eierstokken verwijderd gaan worden.

Hoewel deze laatsten niet uitwendig zichtbaar zijn, was het een langgekoesterde wens van hem om ze te laten verwijderen. Voor de aanleiding moeten we jaren terug naar de tijd dat hij nog menstrueerde. Iedere maand was het zo’n enorme bevestiging voor hem dat dit lichaam niet past bij wie hij is. Dat is voor hem heel traumatisch geweest. Nu het hele kippenhok -zoals wij het noemen- eruit gaat, weet hij zeker dat hij nooit meer bang hoeft te zijn voor de menstruatie.

Het hele gesprek bij de gynaecoloog was uiteindelijk een feestje. De gynaecoloog bleek dokter van Loenen, die de borsten van Sietse heeft verwijderd, goed te kennen en met haar samen veel transgender mannen heeft geopereerd. En hoewel een andere chirurg de operatie gaat uitvoeren, kwam Sietse toch vol vertrouwen thuis. De gynaecoloog voorspelde dat hij eind van het jaar onder het mes zou gaan.

Een dag later: helemaal overdonderd kwam Sietse thuis. Hij was op pad met een vriendin en had twee telefoontjes gemist. Toen hij terugbelde kreeg hij de opnameplanning van het ziekenhuis aan de telefoon. Of hij volgende week donderdag kan, want dan hebben ze een plekje. Zijn werkgever reageerde meer dan liefdevol en moedigden hem aan om het vooral door te laten gaan.

Dus waar ik dacht een paar maanden de tijd te hebben om mij erop voor te bereiden is die tijd gereduceerd tot een aantal dagen. Dat is fijn, maar ik merk dat het mij ook wel emotioneert. Waarom weet ik niet precies. Hoewel, toen ik net een lieve vriendin hierover appte, besefte ik mij al tikkend dat het waarschijnlijk een combinatie van dingen is. Het besef hoe traumatisch de menstruatie voor hem is geweest, blijdschap voor hem, maar ook zorgen of de operatie wel goed zal gaan. Plus natuurlijk dat ik al kan snotteren om niks!