Transfobie vermomd als mening

Transfobie vermomd als mening

Zo eens in de zoveel tijd duikt het op: een artikel in een krant of tijdschrift van iemand die zich zorgen maakt over ‘al dat gender-gedoe’. Vorige week vrijdag 13 augustus 2021 was het weer zover.  

Eigenlijk altijd gaat het over hetzelfde. Het begint altijd met dat er biologisch toch echt maar twee geslachten zijn: mannelijk en vrouwelijk. Klopt helemaal. Dat wordt door niemand ontkent. Maar, dit is ook niet het punt dat gendervariante mensen –en hun dierbaren- maken. Het gaat er nu juist om dat naast een biologisch geslacht er ook iets is als een genderidentiteit. Dit is waar de schoen begint te wringen, want een genderidentiteit gaat over iemands gevoel. Onmeetbaar. Net zoals veel andere gevoelens. Denk aan blijdschap of pijn. Kan best zijn dat we niet begrijpen waarom iemand blij of verdrietig is, maar maakt dat het dan minder waar? Nope! Zo werkt het niet. We nemen aan dat iemand verdrietig is als die persoon dat zegt. Zo werkt het ook met genderidentiteit. Gewoon aannemen, zo simpel is het.  

Toen bleek dat Emma zich een jongen voelt, wilde ik ook heel graag een instrument hebben waarmee ik het meetbaar kon maken. Want dan kon ik het ook vaststellen en dan wist ik zeker welke keuzes ik moest maken als moeder. Dus ik snap best dat er mensen zijn die het feit dat je genderidentiteit niet kunt vaststellen moeilijk vinden. Neemt niet weg dat iedereen erkend wil worden in wat hij, zij of hen voelt en daar ook recht op heeft.  

Het andere dat altijd in dergelijke artikelen opduikt is de angst dat mannen zich makkelijk vrouw kunnen gaan noemen en dan vrouwen op welke manier ook zullen aanvallen. De voorbeelden hoe mannen dit doen zijn talloos, maar het gevaar is nooit onderbouwd. In de afgelopen 2021 jaar hebben mannen wanneer zij dit wilden probleemloos vrouwen kunnen mishandelen en verkrachten. Daar is geen kleedkamer in de sportschool voor nodig als het ook in de bosjes, trein of eigen slaapkamer kan. Komt nog eens bij dat verreweg de meeste daders uit de familie- en vriendenkring komen. 

Kortom, dat er biologisch slechts twee geslachten zijn, betwist niemand en de angst voor aanvallen op vrouwen is op geen enkele manier onderbouwd. Weet je wat wel onderbouwd is? Het gevaar dat dergelijke verhalen voor gendervariante mensen oplevert! En daar maak ik mij als moeder van een transgender kind verschrikkelijk veel zorgen om. Het is ook wrang. Als je het niet weet, vermoed je niet dat mijn zoon transgender is. Maakt het weten hem ineens een ander mens? Of zelfs minder mens? Voor mij niet. Als dat voor jou wel het geval is dan vraag ik je eens achter je oren te krabben. Het zegt namelijk alles over jou.  
 
Zou het niet veel mooier zijn als we iemand accepteren om wie die persoon is. Wat maakt het nou uit hoe iemand zich identificeert? Kijk naar hoe iemand jou behandelt en baseer daar je oordeel op. Iemand die als vrouw geboren is als man aanspreken? Gewoon doen! Echt, je doet de ander een groot plezier en het maakt jou een mooier mens!  

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar voor mij niet grenzeloos. Artikelen als deze waarin het bestaan van genderidentiteit en de variatie daarin ontkent worden, mogen van mij verboden zijn. Ook als het als mening van een individu wordt gebracht. En de suggestie van gevaar zonder enige onderbouwing lijkt mij al helemaal uit den boze.