Geen leuk onderwerp, maar wel belangrijk! Veel ouders van transgender kinderen krijgen er op enig moment mee te maken: je kind wil niet meer leven. Of, ziet het leven in de huidige situatie niet meer zitten.
Ik weet nog goed die donderdagmiddag in januari 2017. Sietse zat toen 2 jaar aan de puberteitsremmers. En terwijl zijn ontwikkeling stil stond, zag hij hoe zijn klasgenoten en zelfs zijn 2,5 jaar jongere broer wel veranderden. Waar Sietse zo graag een zware stem en haargroei wilde, moest hij nog steeds wachten. Niet wetende wanneer hij dan wel in aanmerking zou komen voor hormonen.
Die ene donderdagmiddag was ik in de badkamer toen hij bij mij kwam en mij vroeg wanneer ik dacht dat hij eindelijk hormonen ging krijgen. Ik moest hem het antwoord schuldig blijven. In november zou hij pas 16 worden en het leek er helemaal niet op dat hij dan snel aan de hormonen mocht. Dat was het moment dat ik hem zag breken. Huilend vertelde hij mij dat hij zo lang niet meer kon wachten. Hij wilde niet nog zo lang op deze manier leven.
Regelmatig hoor of lees ik van ouders verhalen als deze, of nog veel schrijnender. Situaties die door merg en been gaan waarbij je als ouder vaak niet weet waar te beginnen.
Een paar dagen geleden heeft Movisie een factsheet gepubliceerd met daarin handvatten voor ouders van LHBT-jongeren met suïcidale gedachten. Een van de dingen die hierin terug komt is vooral te praten met je kind. Maar juist in deze situaties is praten niet altijd makkelijk. Denk daarom vooral aan andere manieren van communiceren zoals elkaar briefjes schrijven. Of ga samen een rondje wandelen. Dat praat ook veel makkelijker.
Maak je je zorgen om je kind of wil je weten wat je kunt doen om je kind zo goed mogelijk te helpen? Laten we dan eens afspreken!
Met Sietse is het uiteindelijk allemaal goed afgelopen. Wel pas nadat ik heel erg boos ben geworden op de zorg. Uiteindelijk is besloten hem eerder al testosteron te gaan geven. Zijn eerste injectie testosteron was op 17 mei en nog ieder jaar vieren we deze dag.
Kirsten