Open brief aan Geert Wilders

Geachte heer Wilders, beste Geert,

Vorige week woensdag deed de rechtbank in Arnhem een uitspraak die het nieuws haalde. Het was deze rechter die bepaalde dat mensen die zich als non-binair identificeren geen deskundigenverklaring meer nodig hebben om een X op hun identiteitsdocument te krijgen. U reageerde op dit bericht met een tweet die in lijn ligt met hoe u hier al langer over praat. Als moeder van een transgender kind wil ik hier graag op reageren.

Mijn dochter was drie toen ze voor het eerst vroeg wanneer zij nou een piemeltje kreeg. Ik zocht er niets achter en heb jarenlang zelfs gedacht dat het een fase was. Als ze in de puberteit zou komen dan kon het onder invloed van hormonen nog alle kanten op gaan.
Het liep anders. Het was herfst 2011 en mijn dochter was al maandenlang een draak. Altijd boos en met iedereen ruzie maken. Ik wist dat haar iets dwars zat, maar kreeg met geen mogelijkheid eruit wat het was. Tot die ene dinsdagochtend eind oktober. We moesten naar school en opnieuw had mijn dochter ruzie met haar jongere broertje. Ik was het zo spuugzat dat ik in haar gezicht brulde dat ik wilde weten wat er was. Het antwoord kwam meteen op dezelfde wijze: “IK BEN EEN JONGEN”.

Op dat moment wist ik niets van genderdysforie. Ja, dat het bestond, maar meer ook niet. Inmiddels zijn we 10 jaar verder. Mijn dochter is op haar 13e verjaardag mijn zoon geworden en op zijn 16e werd hij officieel een man. Twee dagen na zijn 18e verjaardag is zijn allergrootste wens in vervulling gegaan. Een wens waar hij 8 jaar op gewacht heeft. Zijn borsten zijn op die dag verwijderd. En al deze data, mijlpalen voor ons, die vieren we. Niet groots, maar klein. Hij en ik.

In die 10 jaar heb ik zelf ook verschrikkelijk veel bijgeleerd. Gaandeweg leerde ik over genderidentiteit. Aanleiding was het moment dat mijn andere kind 11 werd. Ik besefte dat als hij zei zich een man te voelen, ik hem klakkeloos geloofde. Daar ging ik over nadenken. Want waarom bij hem wel en bij zijn oudere broer niet? Mijn conclusie is dat mijn brein het bij mijn jongste kind makkelijk kon accepteren, omdat het lichaam ook mannelijk was. Terwijl bij mijn transgender kind mijn brein er niet bij kon, omdat zijn lichaam vrouwelijk is. Ik zeg vaak in gesprekken met mensen dat deze discrepantie een soort kortsluiting in de hersenen geeft.

Later leerde ik dat uit onderzoek is gebleken dat cisgender kinderen net zo goed weten wat hun genderidentiteit is als transgender kinderen. Maar, en dat is nog veel belangrijker, hoe iemand zich identificeert, doet er eigenlijk niet toe. Net zoals seksuele voorkeur iets heel persoonlijks is, is de genderidentiteit dat ook. Volgens mij is vooral belangrijk hoe iemand als mens is. Hoe iemand zich identificeert is voor mij alleen nog maar belangrijk om te weten hoe iemand aangesproken wil worden. Kleine moeite, groot plezier.

Waarom dit hele epistel? Omdat ik mij als moeder grote zorgen maak. U wordt al veel te lang beveiligd omdat wat u denkt en vindt voor anderen reden is u te bedreigen. Laat ik voorop stellen dat ik tegen alle vormen van geweld ben. Ik vind het vreselijk dat u op deze manier moet leven, maar het is wel mooi dat er voor u beveiliging is. Dat ligt voor transgender mensen heel anders. Met grote regelmaat heb ik contact met ouders van kinderen die stelselmatig op grove wijzen gepest en getreiterd worden. Ouders die zich hardop afvragen hoe lang hun kind het nog volhoudt. Want nee, deze kinderen worden niet beschermd. Wat is nou het verschil tussen u en deze kinderen?

Ik zou nog heel veel meer kwijt willen in deze brief, maar dan wordt het eerder een boekwerk dan brief. Veel liever zou ik eens met u een online gesprek hebben. Dan kan ik u uitleggen dat geen transgender mens ooit zal vragen om als kameel geregistreerd te staan en waarom deze uitspraken van u ongelofelijk kwalijk, stigmatiserend en denigrerend zijn. U staat voor vrijheid, veiligheid en vrije meningsuiting. Laat dat alsjeblieft ook zijn voor kinderen als die van mij en vele anderen. Die zich net iets anders identificeren dan u zich kunt voorstellen, maar alle recht hebben in veiligheid hun bestaan op te bouwen.

Dus, laten we afspreken om gewoon eens in gesprek te gaan en naar elkaar te luisteren.

Met vriendelijke groet,
Kirsten Visser (zij/haar)

Moeder van een transgender kind