In de loop der jaren heb ik online, en dan vooral op facebook, heel veel moeders van transgender kinderen leren kennen. Geweldige moeders die veel ballen in de lucht houden. Hun kinderen ten volle steunen, dealen met een omgeving die niet altijd even steunend is terwijl ze ook nog hun eigen zorgen en emoties hebben. Verreweg de meeste heb ik nooit ontmoet of zelfs maar in zoom of teams gezien of gesproken. Maar kennelijk is dat ook niet nodig om een fijne band met mensen op te bouwen.
Een paar weken geleden werd ik door één van die moeders benaderd. Zij doet naast haar werk en gezin de opleiding Social Work en moest een essay schrijven. Dat wilde ze graag over de transgenderzorg doen en ze benaderde mij voor achtergrondinformatie. Sinds dat eerste verzoek hebben we heel veel contact gehad en ik ben trots op het essay dat ze uiteindelijk geschreven heeft.
Het onderwerp is mij uit het hart gegrepen en mijn antwoord op de vraag is wel duidelijk. De wijze waarop de diagnose en indicatiestelling in Nederland tot stand komt, is echt de hoofdoorzaak van de gruwelijk lange wachtlijsten. Dat roep ik al lang en zal ik blijven roepen. Net zo lang tot er daadwerkelijk iets gaat veranderen.
Je kunt het essay hieronder lezen, maar ook downloaden via deze link. En lieve moeder die dit geschreven heeft, dank voor dit mooie stuk!
Kirsten
