Toen we in de zomer van 2014 eenmaal het besluit hadden genomen dat onze dochter vanaf haar 13e verjaardag als jongen ging leven, begon voor mij een moeilijk proces.
Om eerlijk te zijn, ik werd enorm verdrietig en huilde om alles en niets. Mijn gevoel zei mij dat ik mijn dochter ging verliezen en mijn verstand zei dat ze nooit echt mijn dochter is geweest. Mijn gevoel was alsof ik een kind ging verliezen, maar mijn kind leefde, was kerngezond en zou op geen enkele manier fysiek vertrekken. Mijn verstand wilde mijn verlies rationeel kunnen uitleggen en kwam er met geen mogelijk uit. De onzekerheid hierover maakte dat ik overal mij haastte om te verkondigen dat ik echt heel veel van mijn kind houd en hem absoluut steun in zijn transitie. Zo bang was ik dat mensen mijn verdriet zouden uitleggen als afwijzing van mijn kind.
Het duurde heel lang voordat ik de reden voor mijn verdriet enigszins rationeel kon maken, maar dat hielp wel om vrede te sluiten met mijn verdriet. Te accepteren dat het er was. Als een soort onwelkome gast die mij af en toe het leven zuur maakt. Mijn theorie is dat iedere ouder bij de geboorte van hun kind ongemerkt een heel pakket aan onbewuste gedachten en ideeën cadeau krijgt. Zo besefte ik dat ik kijkend naar mijn baby mij had afgevraagd hoe mijn dochter er over 18 jaar als volwassen vrouw uit zou zien. Maar ik merkte ook dat ik ongemerkt er toch vanuit was gegaan dat mijn dochter zwanger zou worden en we dan heerlijk zouden kletsen over mijn zwangerschap van haar. Dat leek mij magisch en ook dat ging dus niet door. En ook hierover vroeg ik mij af of ik dat wel mocht voelen. Was het niet raar of stom dat ik kennelijk dus die gedachten had?
Er zijn veel meer ouders die zoals ik in enige mate een gevoel van verlies en verdriet ervaren. De een meer dan de ander, maar toch. Aan het begin kan het je als een tsunami compleet overspoelen. Het voelt alsof je verdrinkt en dat is eng. Herken je dit en wil je weten hoe ik het heb aangepakt? Download dan vooral mijn e-boek en doe er je voordeel mee! Enneh, weet dat je absoluut niet de enige bent!