17 mei – De dag om transfobie af te wijzen
Vandaag is het 17 mei. Een datum die pas in 2017 waarde kreeg voor mij. Het was de datum dat Sietse na een hele heftige periode eindelijk de door hem zo gewenste eerste injectie testosteron kreeg. Sietse is er niet veel mee bezig, maar voor mij is, en blijft, het een bijzondere datum. Geen datum die ik uitbundig vier hoor, maar wel een datum dat ik altijd even terugdenk aan die eerste injectie en zijn intense blijdschap toen.
Maar 17 mei is het ook de Internationale Dag tegen homo-, trans- en interseksefobie. Afgelopen weekend zat ik weer eens wat oude administratie op te ruimen en zo kwam ik weer mijn dossier tegen van die keer dat Sietse, toen nog Emma, geweigerd werd door de voetbalclub. (Klik hier voor de uitspraak).
Ik weet nog goed hoe ik mij destijds realiseerde dat de houding van de voetbalclub werd bepaald door onbekendheid met trans personen. Nog hoor ik mijzelf vertellen dat Emma er als een gewone jongen uitzag en zich ook nog eens zo gedroeg. Het voelde namelijk alsof ze een of andere alien voor zich zagen. Het mocht niet baten, maar dat had een andere reden. Die bleek toen ik de voorzitter van de club belde dat ik graag een gesprek wilde over de afwijzing van mijn kind. Na veel gedoe stemde de voorzitter uiteindelijk met een gesprek in, maar alleen op voorwaarde dat ik accepteerde dat mijn kind een meisje was en dus bij de meisjes voetbalde. Dat gesprek is er dus nooit gekomen.
Het is wel heel tekenend hoe onwetendheid tot angst voor het onbekend kan leiden. En zo gaat het vaak en ik vind het zelf zaak die situaties te herkennen, omdat je dan met een gesprek nog wel ergens kunt komen. Anders was die keer dat iemand uit de Bible Belt mij liet weten dat transgender mensen op de brandstapel horen. Dit is onverholen haat van een niveau dat onvoorstelbaar laag is. Het raakte mij destijds diep. Iemand wenste mijn kind dood, omdat hij transgender is en dat paste bij deze persoon niet in het mensbeeld. Of wereldbeeld. Ik weet het niet precies. Maar dat je zo laag kunt zinken dat je mensen dood wenst.
Afwijzing van transgender personen komt nog steeds in vele vormen voor. Voor mij is het ter discussie stellen van het bestaan van genderidentiteit, en de variaties daarbinnen, ook een vorm van transfobie en een waarvan ik liefst zie dat dat vandaag nog stopt. Ik begrijp ook niet zo goed hoe dat maar door kan gaan terwijl tegelijkertijd het verboden is om onderscheid op basis van geslacht te maken.
Regelmatig spreek ik mensen die mij vragen hoe het zit met acceptatie in Nederland. Vaak door mensen die zelf heel accepterend zijn en eigenlijk geen idee van wat veel trans personen in Nederland meemaken. Ja, er gaat veel goed, maar helaas gaat er ook nog heel veel mis. Onderzoek na onderzoek wijst erop dat het welzijn van trans personen in Nederland over het algemeen niet best is.
Dus, vandaag 17 mei is de dag om met zijn allen te laten zien dat de diversiteit in genderdiversiteit heel normaal is en op geen enkele manier ter discussie zou moeten staan. Hang de de transgender- of regenboogvlag uit, spreek je uit op social media, bespreek het op school of op je werk, plaats je voornaamwoorden achter je naam of doe iets anders. Het maakt niet uit wat, als je maar je steun laat zien. Omdat het zo heel hard nodig is.