Vragen stellen aan je kind: zo eenvoudig en zo krachtig!
Een berichtje van een ouder die bij mij een consult geboekt had. Een paar weken later kreeg ik een berichtje van haar. Ze schreef dat ik haar had geadviseerd haar kind (>18) eens te vragen wat deze nodig had van de ouders. Het bleek de sleutel het kind aan het praten te krijgen en die ene vraag heeft de muur tussen hen afgebroken.
Ander voorbeeld. Recent reageerde ik op facebook bij een verhaal over een kind dat niet op school wilde vertellen transgender te zijn. Ik stelde voor het kind te vragen waarom deze dat niet wilde. Je zou kunnen zeggen: dat is toch logisch! Ja, ik kan mij er alles bij voorstellen. Maar als je alleen daar vanuit gaat, dan mis je ook iets. Je mist niet alleen je kind de kans te geven om zelf te vertellen waarom deze dat niet wil met als gevolg dat je dingen kunt missen. Je weet niet altijd precies wat je kind meemaakt of denkt. Maar belangrijker nog, je mist de kans je kind te laten zien dat je hem, haar, die serieus neemt. Door haar kind te vragen wat ze voor haar kind kon doen, zei de moeder uit het eerste voorbeeld eigenlijk: “Ik wil weten wat je voelt en ik neem je serieus. Ik luister naar je.”. Iets dat voor jou als ouder wellicht volkomen logisch is, maar voor je kind misschien niet altijd zo voelt.
Vragen stellen aan onze kinderen, ik ben er een groot voorstander van! In veel van mijn consulten met ouders komt dit ter sprake. Er zijn diverse redenen waarom ouders dat in eerste instantie niet doen en een belangrijke daarvan is dat we veel al zelf invullen. “Het zal wel komen, omdat…”, herkenbaar? En wellicht krijg je het antwoord dat je zelf had ingevuld, maar als je de vraag niet stelt, weet je het ook niet. Niet zelden is het antwoord dat komt verrassend anders dan je had gedacht.
Een andere reden, en die zie ik vooral bij ouders van pubers en volwassen transgender kinderen, is een zekere angst voor hoe gereageerd gaat worden op de vraag. Geloof mij, die begrijp ik als moeder van twee zoons van nu 18 en 20 echt heel goed! Dat gezegd hebbende, ik ben echt wel gezegend met mijn kids hoor. Maar zeker Sietse heeft als gevolg van hormonale schommelingen soms een heel kort lontje en kan dan intens fel reageren. Daarom heb ik geleerd om niet alleen de vraag te stellen, maar daar bijvoorbeeld aan toe te voegen: “Ik wil je wat vragen, want jouw mening is belangrijk voor mij.”. Of: “Ik wil je wat vragen, want ik wil weten hoe ik je het best kan helpen.”. Kortom, ik stel niet alleen de vraag, maar voeg er ook iets aan toe waardoor mijn kind zich serieus genomen voelt.
Ik krijg trouwens ook regelmatig de vraag hoe Sietse zijn jongere broer omging met de transitie. Dat was probleemloos, maar toch bleef ik alert op hoe het met hem ging. Zeker in tijden dat we veel met de transitie bezig waren vroeg ik mijn Kleintje (zoals ik hem noem) of hij nog oké was. Of dat hij zich nog gezien voelde.
Gaandeweg de jaren heb ik geleerd om mijn kinderen zoveel mogelijk te vragen in plaats van dingen aan te nemen. Wat mij trouwens ook nog overkomt hoor. Ik ben echt geen heilige. Maar het leuke is dat ik het bewust vragen stellen nu ook terug zie in mijn kinderen. En dat is een laatste goede reden om dit te doen. Het heeft hun geleerd bewust te zijn van de kracht van vragen stellen en dat ook op een prettige manier te doen.
Ik ben heel benieuwd hoe jij met vragen aan je kinderen omgaat!