Al scrollend door Facebook zag ik vandaag een evenement aangekondigd worden voor eind oktober. Het wordt georganiseerd door Stichting Voorzij. Ik kende de stichting niet en dat bleek niet zo raar. De stichting is begin dit jaar opgericht en heeft als doel op te komen voor vrouwenrechten en emancipatie, maar je hoeft echt niet heel veel verder te lezen om te zien dat ze transpersonen als de bedreiging zien voor vrouwenrechten.
Eigenlijk zegt de stichting vooral twee dingen:
1. Alleen vrouwen die geboren zijn met het lichaam van een vrouw zijn vrouw.
2. Genderidentiteit is een verzinsel.
Ik merk gelijk dat ik heel emotioneel reageer op wat ik lees. Het raakt mij persoonlijk. Wat zij zeggen gaat niet alleen over mijn kind, maar ook over mijzelf als moeder. Het is nu 10 jaar geleden dat bleek dat mijn dochter zich echt geen meisje voelde. Dat dat de reden was waarom mijn kind zo ongelukkig was. Gaandeweg de jaren heb ik geleerd dat er echt een verschil kan zitten tussen het geslacht dat je lichaam laat zien en hoe je je voelt. Dat dat geen verzinsel is, maar feit. Een constructiefoutje zoals ik het vaak noem. Niet denigrerend bedoeld, maar juist omdat dat woord zo duidelijk maakt wat het is. En zo worden er zoveel mensen met “constructiefoutjes” geboren. Meestal benoemd als handicap en daarmee is het prima acceptabel. Echter, voor veel mensen bij wie de genderidentiteit overeen stemt met het fysieke geslacht is het niet voor te stellen dat je een vrouwelijk lichaam kunt hebben zonder je vrouwelijk te voelen. Daar vandaan zijn er twee opties. De ene is accepteren dat je het zelf niet goed begrijpt, maar het gevoel van de ander respecteren. De andere weg is hakken in het zand en alles dat ook maar ruikt naar transpersonen af te wijzen.
Het wrange zit voor mij in het feit dat heel veel transpersonen aan zelfdoding denken. Juist omdat ze niet geaccepteerd worden zoals ze zijn. En deze stichting wijst niet alleen het bestaan van een genderidentiteit af, maar doet ook nog eens alsof een genderneutrale maatschappij een bedreiging is voor vrouwen en vrouwenrechten. Ik verlang meer dan ooit naar een genderneutrale maatschappij. Een maatschappij waar het niet uit maakt wat voor geslachtsorganen ik heb of hoe ik mij identificeer. Wel een maatschappij waar ik geheel mijzelf mag zijn en als individu het recht heb om vrij te zijn. Vrij om mij te uiten zoals ik ben, maar zeker vrij van geweld en discriminatie.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik heb gehuild bij het lezen van de teksten op deze site. Voor mij zijn de teksten naar en pijnlijk. Tegelijkertijd voel ik trots op de gelukkige zoon die mijn kind geworden is. Die liefdevolle jongen van 18 die zo behulpzaam is en na iedere stagedag bij ouderen die dementeren moe, maar zo blij thuis komt. De jongen die zo zorgzaam is voor anderen en zoveel lol heeft met zijn broer. Ik ben trots dat ik deze jongens mijn kinderen mag noemen. En ja, ik voel mij ook enorm gemotiveerd om door te gaan met het vertellen van mijn verhaal. Vertellen dat de wereld niet zo binair is als we denken. En dat dat prima is! Het gevaar zit niet in of we man of vrouw zijn. Het gevaar zit in hoe we met elkaar omgaan.
